Leczenie otyłości

Co to jest otyłość?

Światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organization - WHO) od lat alarmuje, że otyłość to problem społeczny, a w ciągu ostatnich 4 ostatnich dekad populacja osób otyłych zwiększyła się prawie trzykrotnie. Pomimo kolejnych projektów edukacyjnych, których celem jest propagowanie zdrowego trybu życia i świadomego żywienia, wciąż przybywa ludzi borykających się z nadwagą i otyłością oraz ich konsekwencjami zdrowotnymi. Problem dotyczy wszystkich grup społecznych i wiekowych – również dzieci. Statystyki są jasne – corocznie zwiększa się liczba otyłych osób, w tym ludzi z otyłością olbrzymią, utrudniającą normalne funkcjonowanie.

Zgodnie z definicją otyłości, jest to choroba przewlekła, charakteryzująca się nadmiernym nagromadzeniem tkanki tłuszczowej w organizmie człowieka (u mężczyzn powyżej 25%, a u kobiet powyżej 30% masy ciała). Może być to spowodowane hipertrofią (przerostem) i / lub hiperplazją (rozrostem) adipocytów, czyli podstawowych komórek tkanki tłuszczowej.

Nadwaga i otyłość znacząco wpływa nie tylko na wygląd, ale również na psychikę człowieka. Osoby otyłe często borykają się z zaniżoną samoocena, depresją czy stanami lękowymi. Nie bez znaczenia jest także wpływ przerostu tkanki tłuszczowej na zdrowie. Otyłość kliniczna znacznie zwiększa ryzyko zachorowania na wiele groźnych chorób, w tym m.in.:

• cukrzycę
• miażdżycę
• chorobę zwyrodnieniową stawów
• marskość wątroby

Warto zaznaczyć, że sformułowanie otyłość kliniczna nie oznacza konkretnego typu choroby, lecz jest używane do określenia otyłości rozpoznanej klinicznie, czyli zdiagnozowanej przez lekarza. Kod otyłości w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 to E66.

Stopnie otyłości

Najprostszym i najczęściej używanym wskaźnikiem klinicznym stosowanym do oceny stopnia nadwagi oraz otyłości jest wskaźnik masy ciała - BMI (Body Mass Index). Wyliczany jest on ze wzoru podanego poniżej:

Zgodnie z klasyfikacją Światowej Organizacji Zdrowia, otyłość u osób dorosłych rozpoznajemy przy wartości wskaźnika BMI ≥ 30,0 kg/m2 . Pełna klasyfikacja otyłości według WHO przedstawia się następująco:

• BMI poniżej wartości 18,5 kg/m2 to niedowaga,
• BMI mieszczące się w zakresie 18,5-24,9 kg/m2 oznacza normę,
• BMI mieszczące się w zakresie 25,0-29,9 kg/m2 oznacza nadwagę,
• BMI mieszczące się w zakresie 30,0-34,9 kg/m2 oznacza otyłość 1 stopnia,
• BMI mieszczące się w zakresie 35,0-39,9 kg/m2 oznacza otyłość 2 stopnia,
• BMI równe lub przekraczające 40,0 kg/m2 oznacza otyłość 3 stopnia, nazywaną także otyłością olbrzymią.

Zdarzają się jednak sytuacje, kiedy ten wskaźnik bywa zawodny. Dzieje się tak w przypadku osób uprawiających sport i intensywnie ćwiczących na siłowni, u których wskaźnik BMI często przekracza 25 kg/m2 , jednak wynika to ze zwiększonej masy mięśniowej. Między innymi dlatego do diagnostyki otyłości wykorzystywane są jeszcze inne wskaźniki oraz specjalne urządzenia, dokonujące pomiaru składu ciała (ilości tkanki tłuszczowej i mięśniowej w organizmie).

Przykładem innego wskaźnika, używanego w praktyce lekarskiej przy rozpoznawaniu otyłości, jest wskaźnik WHR (Waist-Hip Ratio), mierzący tak zwaną otyłość centralną, czyli nadmierne nagromadzenie tkanki tłuszczowej w okolicy brzusznej. By prawidłowo określić wskaźnik WHR, należy dokonać pomiarów w najwęższym miejscu talii i najszerszym miejscu bioder. Następnie dzielimy wartość obwodu talii przez wartość obwodu bioder. Prawidłowy wynik tego dzielenia nie powinien przekroczyć wartości 0,8 u kobiet i 0,9 u mężczyzn.

WHR = obwód talii (cm)/obwód bioder (cm)

W zależności od rozmieszczenia tkanki tłuszczowej w organizmie można rozróżnić dwa rodzaje otyłości:

• typ androidalny, nazywany inaczej otyłością brzuszną lub tzw. typem „jabłkowym” - tkanka tłuszczowa rozmieszczona jest przede wszystkim w lokalizacji brzusznej, charakterystyczny dla płci męskiej. Ten typ otyłości wiąże się ze znacznym ryzykiem towarzyszących mu zaburzeń metabolicznych (cukrzyca typu 2), nadciśnienia tętniczego, choroby niedokrwiennej serca i innych chorób układu krążenia;
• typ gynoidalny, inaczej nazywany pośladkowo-udowym lub „gruszkowym” - charakterystyczny dla płci żeńskiej, u której tkanka tłuszczowa zazwyczaj lokalizuje się na biodrach, pośladkach i udach.

Oba typy otyłości różnią się pod względem konsekwencji metabolicznych, bowiem typ androidalny jest obciążony dużo większym ryzykiem rozwoju poważnych chorób metabolicznych związanych z otyłością, co nie znaczy, że w przypadku typu gynoidalnego takie powikłania nie występują. Warto wiedzieć, że skłonność do odkładania tkanki tłuszczowej w okolicy brzusznej jest silnie zdeterminowana genetycznie i pojawia się najczęściej w wieku dojrzałym. 

Otyłość w Polsce

Z danych Światowej Organizacji Zdrowia wynika, że z powodu nadwagi i otyłości cierpi blisko 2 mld ludzi na świecie, a co roku zbyt wysoka masa ciała przyczynia się do prawie 3 mln zgonów.
Polska na tym tle również nie wypada zbyt dobrze. Z raportu MultiSport Index 2019 wynika, że co drugi dorosły Polak ma nadwagę lub jest otyły. Co ciekawe, badanie wykazało, że jedynie 39% osób, które wzięły w nim udział, dostrzega ten problem we własnym otoczeniu. Oznacza to, że wielu ludzi nie utożsamia nadmiernej masy ciała z zagrożeniem dla zdrowia i nie potrafi właściwie rozpoznać nadwagi i otyłości.

Dlaczego aż tak wielu Polaków boryka się z nadprogramowymi kilogramami? Jedną z przyczyn z pewnością jest zbyt niska aktywność fizyczna połączona z siedzącym trybem życia. Ze wspomnianego wyżej badania wynika, że prawie 36% z nas nie praktykuje regularnej aktywności fizycznej, nawet spacerów! Prezentowane statystyki są zatrważające, zwłaszcza że gdyby co druga osoba w Polsce zaczęła ćwiczyć, liczba osób z nadwagą oraz otyłością z pewnością uległaby zmniejszeniu.
Ruch jest bardzo istotną częścią profilaktyki otyłości. Światowa Organizacja Zdrowia zaleca poświęcać na umiarkowany wysiłek fizyczny co najmniej 2,5 godziny tygodniowo - 20 minut dziennie lub 30 minut przez pięć dni w tygodniu. Nie muszą być to od razu ciężkie treningi. Na początek wystarczy szybki marsz lub jakakolwiek aktywność, która spowoduje przyspieszenie tętna.

Nadwaga a otyłość

Mimo iż pojęcia “nadwaga” i “otyłość” odnoszą się do nadmiernego zwiększenia masy ciała, nie są one ze sobą tożsame.
Nadwaga to stan, w którym BMI wynosi między 25 a 29,9. Dla osoby z takim wskaźnikiem masy ciała powinien być to moment zmiany trybu życia i nawyków żywieniowych. W innym wypadku będzie to wstęp do otyłości. Otyłość kliniczna to już choroba, którą należy leczyć.

Otyłość a ciąża

Otyłość jest jednym z czynników ryzyka dla prawidłowego rozwoju ciąży. Właśnie dlatego otyłe kobiety, które planują urodzenie dziecka, powinny przed zajściem w ciążę osiągnąć BMI przynajmniej poniżej 30.

Dlaczego? Ciąża u kobiet otyłych jest ciążą wysokiego ryzyka, ponieważ występuje wówczas większego ryzyko wystąpienia wielu powikłań. Jakich? Po pierwsze, u otyłych kobiet w kanale rodnym znajduje się więcej tkanki tłuszczowej, co może doprowadzić do zakłócenia porodu naturalnego i stanowić dla niego przeszkodę. Właśnie dlatego u takich pacjentek często przeprowadza się cesarskie cięcia. Po drugie, u kobiet otyłych zapis KTG prowadzony w trakcie porodu może być utrudniony. Po trzecie, dzieci otyłych kobiet często ważą więcej niż 4500 g, a to może przyczynić się do znaczącego przedłużenia lub braku postępu porodu. Warto pamiętać, że razem z otyłością często występują choroby współistniejące. Część z nich może również negatywnie przyczyniać się do samopoczucia w okresie ciąży lub przebiegu porodu.

Wreszcie, otyłość u ciężarnej kobiety jest wyzwaniem nie tylko dla niej, ale również lekarza prowadzącego ciążę, specjalistów przeprowadzających badania diagnostyczne oraz położonych.

Choć otyłość pierwszego stopnia sama w sobie nie zmniejsza szans na naturalne poczęcie, w kolejnych stadiach zaawansowania obniża płodność. Otyła ciężarna kobieta powinna być pod opieką dietetyka i stosować zaleconą przez niego dietę. Choć w przypadku pań o prawidłowej wadze ciąża nie jest najlepszym momentem na odchudzanie, u kobiet ciężarnych zmiana nawyków żywieniowych może przynieść jedynie plusy.

Przyczyny otyłości

Całkowita patogeneza oraz mechanizmy rozwoju nadwagi i otyłości nie zostały jeszcze do końca odkryte. Początkowo otyłość kojarzono wyłącznie z nadmiernym spożywaniem kalorii, znacznie przekraczającym zapotrzebowanie danej osoby na energię. Jednak badania przeprowadzone w ostatnich 20 latach wskazują także na inne czynniki sprzyjające nadmiernej wadze. Należą do nich m.in.:

• mutacje genetyczne
• czynniki środowiskowe
• ogólny stan gospodarki hormonalnej organizmu

Nie bez znaczenia są także czynniki środowiskowe. Dzisiejsze czasy i związania z nimi powszechność poruszania się wszędzie przy pomocy mechanicznych środków transportu oraz znaczna mechanizacja pracy przyczyniają się do dużego spadku aktywności fizycznej współczesnej społeczności. Również szeroko dostępne i promowane fast foody, szybkie tempo życia i brak czasu na odpoczynek czy przygotowanie pełnowartościowego posiłku, generują nieprawidłowe wzorce odżywiania.

W przypadku otyłości u dzieci bardzo duży wpływ na ich nawyki mają rodzice, a na to jakie nawyki oni sami zachowują ma wpływ wykształcenie, a co za tym idzie wiedza na temat tego co jak i kiedy powinni dostarczyć organizmowi, a także sytuacja zawodowa i stan materialny rodziny.

Przyczyn tycia coraz częściej należy upatrywać także w zaburzeniach hormonalnych. Przybieranie na wadze bez wprowadzenia zmian w odżywianiu czy ilości ruchu jest jednym z objawów niedoczynności tarczycy czy choroby Hashimoto.

Jak widać, patogeneza otyłości nie zawsze jest jednoznaczna i składa się na nią wiele współistniejących czynników. Dlatego też terapia otyłości powinna zawsze rozpocząć się od rozpoznania przyczyn wystąpienia choroby.

Metody leczenia otyłości

Walka z otyłością to często długa i niełatwa droga. Kolejne bezskuteczne próby pozbycia się nadmiaru tkanki tłuszczowej nie powinny prowadzić do rezygnacji z podjętych starań, lecz konsultacji ze specjalistą, czyli lekarzem bariatrą.
W zależności od stopnia zaawansowania choroby oraz ogólnego stanu pacjenta, specjalista może zaproponować różne metody chirurgicznego leczenia otyłości, zabiegi laparoskopowe, balonikowanie żołądka lub leki na otyłość.

Otyłość 1 stopnia bardzo rzadko wymaga interwencji chirurgicznej. Pacjenci z BMI w granicach 30-34,9 zwykle rozpoczynają proces leczenia od wprowadzenia odpowiedniej diety oraz aktywności fizycznej. Jeśli nie daje to oczekiwanych efektów, wówczas wprowadza się farmakoterapię. W tym miejscu warto wspomnieć, że dieta dla otyłych powinna zostać skomponowana po konsultacji z dietetykiem, który będzie w stanie najlepiej dobrać ją do potrzeb pacjenta.

Pacjenci cierpiący z powodu otyłości 2 stopnia zwykle od razu zaczynają być leczeni środkami farmakologicznymi. W zależności od tego, czy otyłości towarzyszą inne choroby bądź zaburzenia hormonalne, w terapii stosuje się różne grupy leków:

• zmniejszające apetyt
• pobudzające termogenezę
• hamujące wchłanianie
• hormonalne
• zmniejszające insulinooporność

Jeśli połączenie farmakoterapii, odpowiedniej diety oraz ruchu nie przynosi satysfakcjonujących rezultatów, pacjentom proponuje się leczenie otyłości balonem żołądkowym lub metody chirurgiczne.

Pacjentów z otyłością 3 stopnia, lekarze od razu kierują na zabieg. Do najpopularniejszych sposobów leczenia otyłości zaliczamy: 

• rękawową resekcję żołądka laparoskopowo, którą zaliczamy do grupy metod laparoskopowych, uważanych za techniki pierwszego wyboru w całej chirurgii bariatrycznej;
• metody chirurgiczne, spośród których wyróżniamy m.in. rękawową resekcję żołądka, założenie regulowanej opaski żołądkowej czy plikację żołądka;
• leczenie otyłości balonem żołądkowym, które zyskuje na popularności ze względu na niską inwazyjność zabiegu oraz szybki powrót pacjenta do codziennych obowiązków

Pozostałe techniki zabiegowe

Wśród pacjentów szczególną popularnością cieszą się laparoskopowe metody leczenia otyłości. Są one znacznie mniej inwazyjne od tradycyjnych operacji, dzięki czemu skracają czas rekonwalescencji i są obarczone mniejszym ryzykiem wystąpienia powikłań. Na liście zabiegów przeprowadzanych z użyciem laparoskopu znajdują się m.in.:

Założenie regulowanej opaski żołądkowej

Dzięki opasce w ciągu 2 lat można zrzucić nawet do 60% nadprogramowej wagi. Opaska jest wyposażona w balonik zaciskający się pod wpływem napełniania specjalnym płynem. W zależności od stopnia jego wypełnienia, a co za tym idzie - zaciśnięcia opaski - pacjent może jeść mniej lub więcej, tym samym regulując spadek masy ciała. Zabieg ten zaleca się w szczególności osobom z otyłością 2 stopnia lub otyłością 1 stopnia, jeśli chorobie towarzyszą inne dolegliwości takie jak cukrzyca czy nadciśnienie.

Paradoksalnie, zaletą leczenia otyłości z pomocą opaski jest też fakt, że utrata wagi przebiega tu wolniej niż przy innych technikach. Choć mogłoby się wydawać, że jest to wada, w rzeczywistości jest odwrotnie: przy wolniejszej utracie kilogramów organizm ma czas na przystosowanie się do zmian, dzięki czemu ryzyko efektu jo-jo jest mniejsze. Ma to również znaczenie estetyczne: gwałtowna utrata kilogramów nierzadko prowadzi do powstania fałdów luźnej skóry, która nie jest w stanie zmniejszyć swojego rozmiaru tak szybko, jak obkurczają się komórki tłuszczowe.

Laparoskopowe zespolenie omijające żołądek / by-pass gastryczny 

By-pass gastryczny, inaczej ominięcie żołądkowo-jelitowe, jest jednym z najczęściej wykonywanych zabiegów bariatrycznych. Procedura polega na zmniejszeniu żołądka, dzięki czemu niemożliwe jest przyjmowanie dużej ilości pokarmu, oraz ograniczeniu obszaru wchłaniania jelitowego. By-pass gastryczny stosowany jest u osób u których BMI przekracza 40 lub jeśli przy BMI 35-40 stwierdzono u nich zaawansowaną postać innych chorób.

Procedura polega na utworzeniu w części podwpustowej żołądka niewielkiego zbiornika o pojemności 15-20 ml, określanego mianem „małego żołądka”. W dalszej części chirurg zakłada by-pass poprzez zespolenie „małego żołądka” z wydzieloną pętlą jelita cienkiego. Pozwala to wyłączyć pozostałą część żołądka czyli dwunastnicę oraz wstępny odcinek jelita czczego, co w efekcie skraca czas wchłaniania oraz trawienia pokarmów. Operacja trwa zazwyczaj około dwóch godzin, a pacjent może wrócić do domu w ciągu kilku dni od zabiegu.

Laparoskopowa plikacja żołądka

Plikacja żołądka jest zabiegiem mającym na celu zmniejszenie rozmiarów żołądka poprzez zagłębienie dna i krzywizny większej do wnętrza żołądka za pomocą szwów. U pacjentów po zabiegu następuje redukcja pojemności żołądka o około 60-80%, co umożliwia ograniczenie ilości spożywanych pokarmów oraz skuteczne zmniejszenie masy ciała.

Wskazaniem do zabiegu jest najczęściej otyłość olbrzymia, występująca u chorych z BMI przekraczającym 40. Do zabiegu mogą być również zakwalifikowane osoby ze wskaźnikiem masy ciała pomiędzy 35-40, jeżeli otyłość występuje w połączeniu z innymi poważnymi chorobami. Operacja może być również przeprowadzona u pacjentów, u których nie udało się osiągnąć, ani utrzymać odpowiedniej wagi za pomocą innych metod leczniczych.

Plikacja żołądka, w odróżnieniu od innych operacji związanych z resekcją jego części, jest procedurą odwracalną. Poza szwami, unika się tutaj umieszczania ciał obcych w obrębie organizmu pacjenta (jak ma to miejsce np. w opaskowaniu żołądka). Procedura trwa około 40 do 120 minut, po jej wykonaniu pacjent pozostaje w szpitalu przez około dwie doby.

Endoskopowe zmniejszenie żołądka Overstitch™

OverStitch™ to innowacyjna i w pełni odwracalna metoda leczenia otyłości. Polega ona na zmniejszeniu objętości żołądka poprzez endoskopowe założenie na niego szwów. Zabieg jest małoinwazyjny - nie zmienia anatomicznego kształtu żołądka, nie pozostawia blizn oraz nacięć. Procedura umożliwia zmniejszenie żołądka o 60 – 80%.

Na koniec warto wspomnieć, że w leczeniu otyłości nierzadko istotną rolę odgrywa także psychoterapia. Spotkania z psychologiem pomagają w pracy nad samokontrolą, konstruktywnym wyrażaniem emocji, asertywnością, samooceną czy radzeniem sobie ze stresem. Przejadanie się może być bowiem skutkiem zaburzeń psychicznych czy destruktywnych przekonań.

Czym grozi brak leczenia? Skutki otyłości

Otyłość wiąże się nie tylko ze zmianami w wyglądzie. Choroba zaburza gospodarkę insulinową ustroju i sprzyja powstawaniu cukrzycy poprzez powodowanie insulinooporności. Ponadto, u osób otyłych dochodzi do rozwoju swoistego stanu zapalnego, który ma wpływ na powstawanie insulinooporności oraz miażdżycy. Zgodnie z danymi WHO nadwaga i otyłość odpowiadają za 80% przypadków cukrzycy typu 2, 55% przypadków nadciśnienia oraz 35% choroby niedokrwiennej serca. To jeszcze nie wszystkie możliwe negatywne zdrowotne konsekwencje otyłości. Wiadomo również, iż poza chorobami, mającymi podłoże metaboliczne, otyłość może zwiększać ryzyko rozwoju niektórych nowotworów, a także dny moczanowej, choroby zwyrodnieniowej stawów, zespół bezdechu sennego czy kamicy żółciowej. Jak zatem widać, konsekwencje otyłości są naprawdę poważne.

Otyłe osoby często borykają się z zaniżoną samooceną, stanami lękowymi lub epizodami depresji klinicznej. Ponadto, istnieje bardzo silny związek między nadwagą i otyłością, a negatywnym wizerunkiem ciała. Problemem może również być negatywne nastawienie społeczeństwa do osób otyłych, co wynika z braku tolerancji i często prowadzi dyskryminacji w pracy zawodowe czy szkole. Kompleksy u otyłych dzieci często skutkują utrudnionym kontaktem z otoczeniem, słabszym rozwojem komunikacji międzyludzkiej oraz zaburzeniami obrazu własnej osoby.

Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, iż otyłość należy leczyć - im szybciej pacjent podejmie odpowiednie kroki, tym walka z otyłością będzie krótka i łatwiejsza. Już na etapie nadwagi warto zmodyfikować codzienną dietę - wyeliminować z niej przetworzone produkty, fast foody, smażone potrawy, słodycze i kolorowe, gazowane napoje. Uzupełnienie jadłospisu w zdrowe tłuszcze (ryby, orzechy, awokado), węglowodany złożone (pełnoziarniste pieczywo, kasze), białko (rośliny strączkowe, chude białe mięso, nabiał) oraz świeże warzywa i owoce nie tylko poskutkuje utratą wagi, ale też dostarczy organizmowi cennych witamin i mikroelementów, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu.

Równie ważne jest wprowadzenie większej aktywności fizycznej, ponieważ wiąże się ona ze zwiększonym wydatkiem energetycznym organizmu, a co za tym idzie - sprzyja utracie nadmiernej oraz utrzymanie optymalnej masy ciała. Jej dalszy korzystny wpływ opiera się między innymi na spadku poziomu tkanki tłuszczowej z jednoczesnym wzrostem masy mięśniowej, poprawie sprawności i obniżeniu stężenia insuliny w surowicy krwi (poprawa tolerancji glukozy), a także na obniżeniu spoczynkowego i wysiłkowego ciśnienia tętniczego, działaniu przeciwzakrzepowym, zmniejszeniu ryzyka zaburzeń rytmu serca oraz na poprawie ogólnego samopoczucia i stanu emocjonalnego ćwiczącego. Podsumowując rolę aktywności fizycznej w profilaktyce otyłości, bardzo duże znaczenie ma fakt, iż systematycznie uprawiana korzystnie wpływa na wydolność fizyczną. Prowadzi to do zmniejszenia zapotrzebowania mięśnia sercowego oraz pozostałych mięśni na tlen.

Za przykład można podać zarówno bieganie, jazdę na rowerze, piesze wędrówki czy jazdę na łyżwach, rolkach i nartach, jak i nordic walking, czy aerobik oraz wszystkie inne formy aktywności, związane z codziennym funkcjonowaniem człowieka, takie jak szybkie chodzenie, wchodzenie i schodzenie po schodach, prace fizyczne w domu i ogrodzie.

FAQ, czyli najczęstsze pytania o leczenie otyłości

• Jaki lekarz leczy otyłość?

  Dziedziną medycyny zajmującą się diagnozowaniem, określaniem przyczyn oraz leczeniem otyłości (w tym także metodami chirurgicznymi), jest bariatria. Lekarz specjalizujący się w tej dziedzinie nazywany jest natomiast bariatrą.

• Czy możliwe jest leczenie otyłości na NFZ?

  Do chirurgicznego leczenia otyłości na NFZ mogą być zakwalifikowane osoby w wieku od 18. do 60. lat, z BMI ≥40 kg/m2 lub z BMI 35–40 kg/m2, u których otyłość współistnieje z chorobami, których przebieg może ulec poprawie po operacji bariatrycznej. Zalicza się do nich przede wszystkim cukrzycę, nadciśnienie tętnicze oraz zaburzenia gospodarki lipidowej.

• Jak powinna wyglądać dieta po operacji bariatrycznej?

  Pacjent po przebytym chirurgicznym leczeniu otyłości musi zmienić swoje nawyki żywieniowe, jeżeli do tej pory jeszcze tego nie zrobił. To jeden z kluczowych czynników powodzenia całej procedury. Przez okres pierwszych 4-6 tygodni obowiązuje dieta płynna, a przy jej dobrej tolerancji może być urozmaicona o dietę opartą na pokarmach stałych, ale zmiksowanych. W tym okresie rekomendowane są takie produkty jak zupy (bez zabielania i mięsa), niskotłuszczowe jogurty, galaretki, odtłuszczone mleko oraz soki owocowe i kompoty. Szczegółowy plan dietetyczny powinien być wytworem wspólnej pracy pacjenta, dietetyka i chirurga, a nawyki żywieniowe powinny być zmienione na całe życie.

• Czy są choroby, które predysponują do wystąpienia otyłości?

  Na masę ciała człowieka wpływ ma szereg różnych chorób, w tym m.in. niedoczynność tarczycy, cukrzyca typu 2, wszelkie schorzenia związane z utratą sprawności lub pełną niesprawnością chorego, a nawet takie, które wymagają czasowego unieruchomienia (np. złamanie nogi).

• Jak dużo kilogramów można stracić po chirurgicznym leczeniu otyłości?

  Utrata wagi po zabiegu bariatrycznym jest kwestią indywidualną i zależy od wielu czynników. Do najważniejszych należy trzymanie się zaleceń dietetycznych i dotyczących aktywności fizycznej. Pacjent powinien mieć świadomość, że chirurgia nie będzie cudowną terapią, która bez jego osobistego zaangażowania zapewni skuteczne zrzucenie nadmiaru wagi ciała. Utrata masy ciała zależy również od zastosowanej metody bariatrycznej. Dla przykładu, opasaniu żołądka regulowaną opaską, tygodniowy ubytek masy ciała waha się w granicach 0,5 - 1 kg w pierwszym roku po zabiegu, natomiast przez następne pół roku ta wartość nieco maleje.

Filmy

Przedstawiamy poniżej filmy, na których lek. Maciej Plesiak (chirurg ogólny), lek. Zbigniew Kowalczyk (chirurg ogólny), mgr Anna Załubska (dietetyk), lek. Zbigniew Kowalczyk (chirurg ogólny), lek. Rafał Mulek (chirurg ogólny), lek. Zbigniew Mazan (chirurg plastyczny), dr hab. n. med. Grzegorz Kowalski (chirurg ogólny) - eksperci tematyki leczenie otyłości, dzielą się swoim doświadczeniem i wiedzą na ten temat.

Umów wizytę!

Jeśli Ty także borykasz się z problemem otyłości, nie wahaj się dłużej - skontaktuj się z nami. Nasz doradca bezpłatnie przedstawi Ci pełną ofertę leczenia spośród 23 klinik w Polsce wraz ze szczegółowymi cenami. Pomoże również w umówieniu wizyty konsultacyjnej u wybranego specjalisty na dogodny termin.

Zadzwoń do nas: (telefon czynny pon - pt, w godz. 8:00 - 18:00)