Przychodnia Elbląska

Panie w rejestracji w Poradni dla dzieci - szczyt chamstwa i niekompetencji. Nie spotkałam się z bardziej arogancką i opryskliwą obsługą w żadnej placówce. Taka obsługa rzutuje na postrzeganie całej przychodni, chociaż zapewne z uwagi na lokalizację na brak pacjentów nie mogą narzekać. Zdecydowanie nie polecam.

Ostrzegam wszystkich przed prowadzeniem psychoterapii w PZP przy Elbląskiej 35, zwłaszcza osoby z poważniejszymi problemami psychicznymi wymagającymi dłuższej terapii. We wrześniu 2021 r. nowa kierowniczka poradni Anna Trochimowicz „w celu usprawnienia pracy poradni” wydała psychoterapeutom polecenie zakończenia terapii trwających ponad rok, chociaż wedle rozporządzenia NFZ pacjentom po roku terapii przysługuje co najmniej 15 sesji terapii podtrzymującej na pół roku. W czasie rozmowy telefonicznej p. Trochimowicz wygłaszała opinie niezgodne z aktualną wiedzą medyczną, jakoby „jeśli terapia nie przynosi skutku po roku, to znaczy, że jest nieskuteczna”. Była niekulturalna i potraktowała mnie w przedmiotowy sposób, stwierdzając, że „na pewno nie ja [tzn. pacjentka] będę decydować o zakończeniu terapii”, że „moje leczenie dobiegło końca i że mogę sobie realizować prawo do świadczeń [czyli do terapii podtrzymującej] w innym miejscu”. Stwierdziła, że powinnam kontynuować leczenie w „ośrodku w Krakowie” (nie podała nawet nazwy tego ośrodka). Potem rozłączyła się w momencie, kiedy zadawałam kolejne pytania. Na rozmowę kwalifikacyjną do tego typu ośrodków czeka się nawet do roku, więc w praktyce pozbawienie mnie prawa do dalszej terapii podtrzymującej było równoznaczne z pozostawieniem mnie bez żadnej opieki terapeutycznej, chociaż zmagałam się z silną depresją, myślami rezygnacyjnymi etc. Taka nagła forma zakończenia mojej długoletniej, głębokiej terapii psychodynamicznej, w ramach której leczyłam się między innymi na problemy z bezpiecznym przywiązaniem i lękiem przed porzuceniem, wywołała u mnie poważny kryzys psychiczny. Jednocześnie ostrzegam przed prowadzeniem psychoterapii u Bronisława Ejmonta, zwłaszcza osoby wysokowrażliwe, zmagające się z lękiem przed porzuceniem etc. Ten terapeuta ma zerową empatię i zrozumienie dla emocji, z jakimi zmagają się takie osoby, jest oschły, przez większość sesji milczy, pomimo wielokrotnych próśb z mojej strony, żeby tego nie robił, bo przypomina mi to dysfunkcyjną sytuację z domu rodzinnego. Unieważnia przeżycia pacjenta, ocenia, krytykuje i wyśmiewa, że emocje pacjenta są nieracjonalne (po co przeżywać przerwę wakacyjną od terapii, „przecież to tylko trzy tygodnie”); wie lepiej, co pacjent powinien czuć i na czym się powinien skupiać. Na informację, że kompletnie nie radzę sobie z emocjami między sesjami i że pomogłaby mi większa częstotliwość sesji stwierdził, że „chciałabym wszystko kontrolować i że gdybym była milionerką, to mogłabym sobie mieć i pięć sesji w tygodniu”. Po tym jak miałam kryzys psychiczny, przerwałam terapię i wylądowałam w szpitalu stwierdził, że „próbowałam go zastraszyć i on nie będzie pracował w takich warunkach”. Innym razem skrytykował mnie, że brakuje mi odwagi. Kiedy nieoczekiwanie i jednostronnie zakończył moją wieloletnią terapię psychodynamiczną, chociaż wiedział, że zmagam się z panicznym lękiem przed porzuceniem i że jestem w stanie regresji i zależności, a wcześniej nawet wakacyjne przerwy od terapii wywoływały u mnie kryzysy psychiczne, skwitował tylko lakonicznie, że „nastąpiła mała reorganizacja w pracy poradni” oraz że „wie pani, wszyscy pracujemy w jakichś ramach”, nie dając nawet przestrzeni na wyrażenie złości czy lęku z powodu takiej decyzji. Nie miał odwagi przedstawić mi swojej opinii co do przebiegu terapii ani jej rokowań prosto w twarz – o tym, że uważa terapię za nieskuteczną, przeczytałam dopiero w piśmie od dyrekcji przychodni. Obrażał inną psychoteraputkę, insynuując, że rekomendowała mi leczenie w formie dwóch sesji w tygodniu z chciwości. Wszelkie próby rozmowy o jego raniących zachowaniach albo uwagi co do metod pracy ignoruje, reaguje na nie milczeniem albo zmienia temat, wmawiając, że „z kimś go pomyliłam, że to tylko pretekst, a tak naprawdę to jestem zła na swoich rodziców”. Unieważniał moją nadwrażliwość słuchową, komentując, że „reaguję na hałasy nieproporcjonalnie”. Nie poddaje swojej pracy superwizji, nawet w przypadku, kiedy ewidentnie nie radzi sobie z terapią, uskarża się pacjentowi, że ciężko mu jest być obiektem przeniesienia, że czuje się bezradny, że nie wie co powiedzieć, żeby pomóc, że czuje się atakowany. Jest notorycznie niepunktualny, roztargniony, w czasie sesji pozwala osobom trzecim na wchodzenie do pomieszczenia i podpisuje w tym czasie jakieś dokumenty, wyszedł w środku sesji, bo współpracownik poprosił go o pomoc z komputerem. Terapię u niego przypłaciłam głębokim kryzysem psychicznym, zmarnowałam tylko czas i czuję się gorzej niż przed rozpoczęciem leczenia.