Miniimplanty zostały wprowadzone na rynek na początku lat 90. XX wieku. Początkowo używano ich głównie jako tymczasowego wspomagania leczenia, jednak obecnie uważa się, że nie trzeba ich usuwać, ze względu na ich "wrastanie" w kość w procesie osteointegracji. W 2002 r. firma IMTEC Corporation uzyskała zgodę FDA (ang. Food and Drug Administration) na stosowanie w trybie długoterminowym miniimplantów dentystycznych. Zaraz po jej wydaniu wzrosło zainteresowanie zabiegami wszczepiania mini implantów.
Czym są miniimplanty?
Miniimplanty (MDI - ang. Mini Dental Implants) to małe śrubki, zwykle wykonane z tytanu. Ich średnica nie przekracza nawet 3 mm. Standardowo używane są śrubki o średnicy 1,8 mm, 2,1 mm i 2,4 mm i długości 10 mm, 13 mm, 15 mm lub 18 mm. Główka śrubki ma kształt kuli, na której podczas mocowania protezy zatrzaskuje się gumowy O-ring.
MDI pełnią rolę korzenia zęba i są stosowane zazwyczaj wtedy, gdy wszczepienie tradycyjnych implantów jest niemożliwe. Jest tak na przykład w przypadku osób starszych lub cierpiących na różnego rodzaju choroby, dla których klasyczny zabieg jest przeciwwskazany ze względu na zbyt duże obciążenie organizmu. Zamocowanie miniimplantów zaleca się również pacjentom, u których należy uzupełnić wąską przestrzeń międzyzębową lub u których kości jest zbyt mało, by wszczepić tradycyjny implant.
Jak mocuje się miniimplanty?
Wszczepianie miniimplantów jest małoinwazyjne, stąd bardzo małe ryzyko powikłań. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym i polega na wkręceniu w żuchwę lub szczękę górną czterech lub pięciu śrubek oraz zamocowaniu pozostałej części implantu - zatrzasku - do protezy. Zatrzaski można wymieniać każdorazowo po zużyciu. Bezpośrednio po zabiegu pacjent może wrócić do codziennych zajęć i coś zjeść, a korzyści wynikające z wszczepienia miniimplantu są natychmiastowo widoczne. Proteza założona po wszczepieniu miniimplantów jest stabilna, a pacjent nie musi obawiać się, że wypadnie lub się przesunie podczas jedzenia, śmiania się, czy rozmowy.
Miniimplanty znajdują zastosowanie również w ortodoncji, w technice zwanej zakotwiczeniem. Chodzi o umieszczenie śrubki w kości np. między zębami, i oparciu na niej wyciągu, który ma przesunąć ząb w pożądanym kierunku. W ten sposób można leczyć wiele wad zgryzu bez ryzyka, że ząb zostanie przesunięty w niewłaściwe miejsce lub gdy zakotwiczenie na własnych zębach jest niemożliwe lub niewystarczające.
Źródła:
- D. Flanagan, A. Mascolo, "The Mini Dental Implant in Fixed and Removable Prosthetics: A Review" (pubmed.ncbi.nlm.nih.gov), Journal of Oral Implantology, 2011
- M. Rybicki, E. Jaworska, D. Samolczyk-Wanyura, "Mini implanty - proste wyjście z trudnej sytuacji - doświadczenia własne. Opis przypadku", Protetyka Stomatologiczna, 2011