Ćwiczenia zamiast operacji dla pacjentów z uszkodzeniami łąkotki?

Jak donosi prestiżowe czasopismo medyczne British Medical Journal, specjalny program ćwiczeń może dawać lepsze efekty niż zabieg artroskopii kolana u osób z uszkodzeniem łąkotek.  

Przyczyny uszkodzenia łąkotki

W każdym ze stawów kolanowych występują dwie łąkotki w postaci dysków w kształcie litery „C”. Umożliwiają one zachowanie stabilności w obrębie stawu kolanowego. Ich uszkodzenia są bardzo częstą kontuzją, i mogą wynikać z podnoszenia ciężarów, nagłego skrętu kolana, najczęściej podczas uprawiania sportów. Powyżej 40 r.ż. łatwiej o uraz łąkotek, ponieważ ulegają one zużyciu.

Jak rozpoznać uszkodzenie łąkotki?

Przykłady uszkodzeń łąkotki

Jeśli łąkotka źle funkcjonuje, może to prowadzić do bólu, niestabilności stawu i innych problemów. Oto kilka sposobów, które mogą pomóc w rozpoznaniu uszkodzenia łąkotki:

1. Ból w kolanie: uszkodzenie łąkotki może powodować ból w kolanie. Ból ten może być ostry lub przewlekły i może wystąpić podczas wykonywania określonych ruchów lub podczas spoczynku.

2. Obrzęk: uszkodzenie łąkotki może również powodować obrzęk kolana, który może być zauważalny z zewnątrz lub wyczuwalny przez pacjenta.

3. Niemożność zgięcia lub wyprostowania kolana: uszkodzenie łąkotki może utrudniać lub uniemożliwiać zgięcie lub wyprostowanie kolana.

4. Trzeszczenie lub chrupanie: uszkodzenie łąkotki może powodować trzeszczenie lub chrupanie w kolanie podczas ruchu.

5. Niemożność utrzymania równowagi: jeśli uszkodzenie łąkotki powoduje niestabilność stawu, pacjent może mieć trudności z utrzymaniem równowagi lub odczuwać niestabilność podczas chodzenia lub wykonywania innych czynności.

Ćwiczenia lepsze od artroskopii kolana?

Naukowcy z Danii i Norwegii postanowili wykonać randomizowane badanie kliniczne – najlepszy sposób na naukowe porównanie różnych metod leczenia. Zakwalifikowali do niego 140 pacjentów w średnim wieku 50 lat z urazem łąkotek, w większości bez objawów choroby zwyrodnieniowej stawów (96%).  Połowa z nich miała wykonywać specjalistyczne ćwiczenia przez 12 tygodni, a pozostali zostali poddani zabiegowi artroskopii.

W żadnej z grup nie wystąpiły działania niepożądane, a poprawa w obu grupach była podobna, zarówno po krótszym (3 miesiące), jak i dłuższym czasie obserwacji (2 lata). Jedynie w grupie ćwiczących osób poprawie uległa siła mięśni. 19% z osób które poza ćwiczeniami poddały się artroskopii, nie odniosły w jej wyniku dodatkowych korzyści.

Zdaniem autorów eksperymentu wielu pracowników ochrony zdrowia „ignoruje wyniki rygorystycznych badań naukowych, i wciąż stosuje szeroko procedury, których skuteczność nie została dostatecznie udowodniona.” Specjalistyczne ćwiczenia okazują się dogodną opcją leczenia urazów łąkotek – nie gorszą niż inwazyjna artroskopia.