Direktoskopia - co to jest

Laryngoskopia, czyli wziernikowanie krtani, to badanie, które umożliwia bezpośrednie obejrzenie krtani z wykorzystaniem narzędzia zwanego laryngoskopem, bądź za pomocą lusterka krtaniowego. Laryngoskop to instrument zbudowany z zakrzywionej łyżki wyposażonej w źródło światła i uchwytu, we wnętrzu którego znajduje się bateria. 

Wyróżnić możemy dwie głównie odmiany laryngoskopii: laryngoskopię pośrednią i bezpośrednią.  Laryngoskopia pośrednia polega na ambulatoryjnym oglądaniu przez laryngologa krtani za pomocą ogrzanego lusterka krtaniowego i jest ona podstawą badania laryngologicznego w gabinecie lekarskim. Laryngoskopia bezpośrednia, do której zalicza się direktoskopia, to sposób badania narządu mowy, który przeprowadza się najczęściej w warunkach sali operacyjnej przy znieczuleniu ogólnym badanego z wykorzystaniem wspomnianych laryngoskopów.

Direktoskopia - co to jest i jakie ma zastosowanie?

Jedną z odmian laryngoskopii bezpośredniej jest direktoskopia, zwana jest takżę mikrolaryngoskopią bezpośrednią. Podczas przeprowadzania badania laryngoskop umieszcza się w jamie ustnej pacjenta i stabilizuje się go w taki sposób, aby możliwe stało się uwidocznienie znajdującej się głębiej krtani. Następnie laryngoskop mocuje się na specjalnej dźwigni opierającej się o mostek pacjenta, co pozwala utrzymać odpowiednią stabilność całego układu. Za pomocą specjalnego mikroskopu operacyjnego, który lekarz umieszcza przed laryngoskopem, możliwe staje się dokładne obejrzenie krtani badanego. Całą procedurę wykonać można zarówno w znieczuleniu miejscowym, jak i ogólnym.

Mikrolaryngoskopia bezpośrednia może być - w zależności od wskazań - zarówno procedurą diagnostyczną, jak i leczniczą. Podczas direktoskopii lekarz jest w stanie obejrzeć i ocenić m.in. stan błony śluzowej krtani pacjenta, obecność struktur nieprawidłowych, obecność owrzodzeń czy ruchomość fałdów głosowych chorego. Direktoskopia umożliwia dokładne obejrzenie zarówno górnego, środkowego jak i dolnego piętra krtani. Podczas badania istnieje możliwość pobrania wycinków podejrzanych struktur i tkanek do badania histopatologicznego, dzięki tzw. mikronarzędziom chirurgicznym. 

Istnieje wiele wskazań do przeprowadzenia mikrolaryngoskopii bezpośredniej, zarówno diagnostycznej, jak i leczniczej. Wśród nich wymienić należy m.in. obecność brodawczaków krtani, polipów, torbieli czy ciał obcych w krtani. Direktoskopia w znieczuleniu ogólnym może być także konieczna u pacjentów, u których nie udaje się przeprowadzić badania w znieczuleniu miejscowym, a istnieje podejrzenie toczącego się procesu chorobowego w krtani.

Pacjenci kwalifikowani są do direktoskopii podczas wcześniej odbytej konsultacji laryngologicznej. Przynajmniej 6 godzin przez zabiegiem pacjentowi nie wolno niczego pić, ani spożywać pokarmów. Na czas zabiegu pacjenci, którzy posiadają sztuczne szczęki, powinni je wyjąć. Po badaniu pacjent pozostaje jeszcze w szpitalu zazwyczaj jedną lub dwie doby.

Poważne powikłania mikrolaryngoskopii bezpośredniej należą do rzadkości. Wśród nich wymienia się m.in. możliwość perforacji, czyli przedziurawienia ściany gardła, wprowadzenie powietrza do przestrzeni śródpiersiowej, czyli możliwość wywołania odmy śródpiersia oraz obrzęk krtani, który wymagać może pilnej interwencji w postaci tracheostomii, czyli przecięcia ścian tchawicy i wprowadzenia do jej wnętrza specjalnej rurki, która zapewni niezbędny dopływ powietrza. Najczęściej dochodzi jednak do mało groźnych powikłań takich jak: czasowa zmiana barwy głosu, przewlekła chrypka, uraz dziąseł czy warg oraz skaleczenie błony śluzowej krtani. 

Bibliografia: W. Becker, H.H. Naumann, C. R. Pfalz. Choroby uszu, nosa i gardła. wyd. Bel Corp. Warszawa 1999