Leczenie zespołu cieśni kanału nadgarstka powinno zostać podjęte już we wczesnym etapie, zanim dojdzie do zaawansowania choroby skutkującego wystąpieniem osłabienia mięśni, atrofii i pojawienia się zaawansowanych zmian przewodnictwa nerwu pośrodkowego. W skrajnych, nieleczonych przypadkach, może dojść do nieodwracalnych zmian tego nerwu.
Chociaż u części pacjentów objawy mogą ustąpić samoistnie, zwłaszcza u kobiet w ciąży, to jednak decyzja o rodzaju leczenia powinna zostać odpowiednio dobrana do stopnia zaawansowania choroby.
Sposoby leczenia zespołu cieśni kanału nadgarstka
Leczenie zachowawcze zespołu cieśni kanału nadgarstka obejmuje szereg metod farmakologicznych i niefarmakologicznych, które mogą być stosowane łącznie. W umiarkowanych stadiach choroby postępowanie takie zwykle jest skuteczne i powoduje ustąpienie objawów. Jedną z metod niefarmakologicznych jest usztywnienie nadgarstka, które pozwala na ograniczenie ruchomości, co pozwala odpocząć nadwyrężonej dłoni. Usztywnienie może być stosowane tylko w nocy, aby nie ograniczać aktywności zawodowej. Połączone z ćwiczeniami, usztywnienie pozwala na uzyskanie dobrych efektów, szczególnie kiedy objawy pojawiają się po nocnym wypoczynku i może być stosowane długotrwale (przez kilka miesięcy). Zaprzestanie usztywnienia może powodować nawrót choroby.
Stosowanie ultradźwięków w leczeniu cieśni kanału nadgarstka jest metodą, w której zaobserwowano dobre efekty wczesne, jednak wyniki odległe są słabo udokumentowane. Metoda ta polega na działaniu falami ultradźwiękowymi na chory nadgarstek, co prowadzi do rozszerzenia naczyń w obrębie kanału pod wpływem ciepła i złagodzenie objawów. Podobny mechanizm działania, ale i niepewną skuteczność ma leczenie laserem.
W farmakologicznym leczeniu zespołu cieśni kanału nadgarstka stosowane są leki, prowadzące do zmniejszenia reakcji zapalnej. W leczeniu doustnym prowadzi się terapię niesteroidowymi lekami przeciwzapalnym lub kortykosteroidami (stosowanymi do 14 dni), których jednak stosowanie długotrwałe jest ograniczone z uwagi na działanie niepożądane. Wspomagająco stosowana może być witamina B6. Kortykosteroidy stosuje się również w postaci domiejscowych wstrzyknięć. Jest to metoda skuteczna, pozwalająca, według badań amerykańskich, na długotrwałe ustąpienie objawów - w badaniach Agarwala prawie 80% pacjentów nie miało dolegliwości po 16 miesiącach od leczenia. Jednakże w większości przypadków powtórne wstrzyknięcia, stosowane po nawrocie objawów, nie przynosiły poprawy.
W zaawansowanych postaciach, lub gdy leczenie zachowawcze nie przynosi efektu, stosuje się leczenie operacyjne cieśni kanału nadgarstka. Polega ono na przecięciu troczka zginaczy - włóknistej tkanki pokrywającej kanał nadgarstka; w niektórych przypadkach konieczna jest jego rekonstrukcja, a czasem neuroliza nerwu pośrodkowego. Leczenie operacyjne może być przeprowadzone klasycznie - na otwarto, lub metodami małoinwazyjnymi.
Oprócz leczenia już rozwiniętego schorzenia, dużą rolę odgrywa profilaktyka, która coraz częściej jest propagowana wśród osób pracujących w zawodach, stanowiących grupy ryzyka tego schorzenia (np. pracujący dużo przy klawiaturze komputerowej). Odpowiednie ćwiczenia mogą znacznie opóźnić pojawienie się zespołu lub pozwolić na całkowite jego uniknięcie.
Opracowano na podstawie: Jimenez DF, Gibbs SR, Clapper AT. Endoscopic treatment of carpal tunnel syndrome: a critical review. J Neurosurg. 1998;88(5):817-26; Agarwal V, Singh R, Sachdev A, Wiclaff, Shekhar S, Goel D. A prospective study of the long-term efficacy of local methyl prednisolone acetate injection in the management of mild carpal tunnel syndrome. Rheumatology (Oxford). 2005;44(5):647-50; www.umm.edu
-
4.4/5 (opinie 16)