Jakimi metodami można leczyć chorobę Peyroniego

Pierwsze wzmianki o chorobie Peyroniego pochodzą z XVI wieku - w listach, skierowanych do Fallopiusa (jednego z najważniejszych ówczesnych anatomów i lekarzy), pisał o niej flamandzki uczony, Andreas Vesalius, znany w Polsce jako Wesaliusz. Skrzywienie prącia, jakie zaobserwował u swojego pacjenta, porównał on do zakrzywionego rogu banana. Bardziej profesjonalne opisy choroby Peyroniego datuje się na XVIII w. - zostały one stworzone przez nadwornego lekarza króla Francji Ludwika XVI. Współcześnie, chorobę Peyroniego stwierdza się u 1% mężczyzn w wieku 20-70 lat. 

Choroba Peyroniego może być leczona zarówno z wykorzystaniem metod zachowawczych, jak i operacyjnych. 

W jaki sposób można leczyć chorobę Peyroniego?

Objawy choroby Peyroniego, ograniczone do powstania niewielkiego zgrubienia w obrębie osłonki białawej prącia, często nie wymagają leczenia, a jedynie dalszej obserwacji - według specjalistów, w około 50% przypadków choroba może bowiem ulec samoistnemu ustąpieniu. Jeśli jednak wśród objawów pojawią się dolegliwości bólowe, nasilające się w czasie wzwodu i aktywności seksualnej, należy wdrożyć leczenie z wykorzystaniem leków podawanych ogólnie lub stosowanych miejscowo. Leczenie zachowawcze choroby Peyroniego jest możliwe zwykle przez okres pierwszych dwunastu miesięcy trwania choroby, dlatego niezbędne jest jak najwcześniejsze podjęcie działań, mających na celu postawienie właściwej diagnozy. Wśród leków, podawanych ogólnie, zastosowanie znajdują preparaty zawierające witaminę E, ponieważ istnieją dowody na występowanie zaburzeń regeneracji tkanki łącznej w przypadku jej niedoboru. Innymi preparatami, stosowanymi w leczeniu choroby Peyroniego, są leki, zawierające paraaminobenzoesan potasu, a leczenie w tym przypadku trwa od 6 do 12 miesięcy. Ze względu na zapalny mechanizm, leżący u podłoża tego schorzenia, właściwe jest również podawanie pacjentowi sterydów, a wśród nich kortyzonu czy deksametazonu. Lekiem o podobnym działaniu jest tamoksifen, który stymuluje fibroblasty do wydzielania czynników zdolnych do regulowania procesów zapalnych. 

Wśród preparatów, wykazujących działanie miejscowe, warto ponownie wymienić sterydy - zwłaszcza hydrokortyzon, który jest podawany w postaci iniekcji przez kilka miesięcy w odstępach kilkutygodniowych. Badania, prowadzone przez Klinikę Urologii w Białymstoku wykazały, że preparat doprowadził do całkowitego wyleczenia 43% chorych na skrzywienie prącia, a u pozostałych zredukował w znacznym stopniu dolegliwości, pojawiające się w czasie stosunku seksualnego. Innym preparatem o korzystnym działaniu jest również podawany w iniekcjach werapamil, który obniża ilość syntetyzowanego kolagenu, a więc głównego składnika płytki doprowadzającej do skrzywienia prącia. 

Jeżeli stosowane metody zachowawcze okazują się niewystarczające, możliwe jest skorzystanie z metod, oferowanych przez współczesną chirurgię. Aby zakwalifikować się do zabiegu operacyjnego, choroba musi trwać co najmniej 12 miesięcy, a stosowane dotąd leczenie musi zostać uznane za nieskuteczne. Zazwyczaj leczenie operacyjne skrzywienia prącia jest jednak konieczne u mniej niż 10% chorych. 

Zasadniczo istnieją trzy grupy zabiegów, jakie można wykonać u pacjenta, cierpiącego na chorobę Peyroniego, które wykonywane są w zależności od utrwalenia zmian w obrębie osłonki prącia. Możliwe jest usunięcie jedynie fragmentu osłonki białawej w obrębie skrzywienia, całkowite jej usunięcie, a w przypadku starszych chorych w zaawansowanej postaci choroby konieczne może być wszczepienie protez prąciowych. Skuteczność leczenia zabiegowego w chorobie Peyroniego - według portalu Urologia Polska  - ocenia się na 90%.

Bibliografia: www.urologiapolska.pl; "Fortecortin w leczeniu choroby Peyroniego" B.Darewicz, J.Darewicz, T.Werel Urologia Polska 97/50/1;