Laser Mona Lisa Touch w leczeniu nietrzymania moczu

Z wiekiem lub pod wpływem rozciągania związanego z porodem, elastyczność ścian pochwy ulega zmniejszeniu. Dodatkowo u wielu kobiet pojawia się jej suchość i bolesność, co powoduje brak satysfakcji z życia seksualnego. Do przykrych problemów, które związane są z tymi przemianami należy również wysiłkowe nietrzymanie moczu. Nowoczesnym, alternatywnym dla tradycyjnych metod rozwiązaniem jest zastosowanie lasera Mona Lisa Touch. 

Jak wynika z ankiety przeprowadzonej wśród 17 000 kobiet w Europie w 2004r, nietrzymanie moczu dotyka ponad 1/3 kobiet, a wysiłkowe nietrzymanie moczu podawane jest jako najczęstsza przyczyna. Dawniej w problemach tego rodzaju oferowano metody zachowawcze (trening mięśni pęcherza moczowego, kinezyterapia), farmakologiczne (leczenie hormonalne), oraz operacyjne. Jak można przypuszczać po tak licznych sposobach terapii, żadna z nich nie jest dostatecznie skuteczna. Jeden z najnowszych rodzajów operacji, TVT (tension free vaginal tape), polegający na poprawie podwieszenia cewki za pomocą taśmy, u 1 na 10 kobiet skutkuje nawrotem dolegliwości. Powtórne operacje dają coraz gorsze efekty. Laser Mona Lisa Touch jest przełomową techniką, która nie tylko wykazuje skuteczność w samym leczeniu nietrzymania moczu, ale też wzmacnia ściany pochwy, zmniejsza atrofię jej nabłonka, łagodząc przykre uczucie suchości oraz pieczenia, które często towarzyszą menopauzie. Metoda od 2013r. była wykorzystywana w tym wskazaniu w Australii, a niedawno trafiła również do Polski.

Działanie lasera Mona Lisa Touch podczas zabiegu leczenia nietrzymania moczu

Laser Mona Lisa Touch to laser CO2. Generowana przez niego wiązka światła stymuluje wytwarzanie włókien kolagenowych przez fibroblasty (komórki znajdujące się w ścianach pochwy), oraz glikogenu, który zwiększa nawilżenie nabłonka. Zostaje też przywrócone naturalne pH pochwy. Energia świetlna i cieplna wytwarzana za pomocą lasera powoduje też zwiększenie napięcia pochwy, i zwężenie jej ścian oraz ujścia cewki moczowej. Nadmierne rozciągnięcie tych struktur jest przyczyną nietrzymania moczu.

Zabieg z użyciem lasera Mona Lisa Touch nie powoduje bólu, zatem nie wymaga znieczulenia, a pacjentka odczuwa jedynie ciepło w miejscu jego działania. Zabieg trwa 5-10 minut. Po zabiegu nie ma potrzeby pozostawania w szpitalu. W przypadku dolegliwości związanych z okresem przekwitania już jeden zabieg daje znakomite efekty, natomiast w nietrzymaniu moczu może być koniecznych więcej. Zabieg można powtarzać co 2-4 tygodnie. Po zabiegu zaleca się wstrzymanie od kontaktów płciowych przez okres tygodnia, unikanie gorących kąpieli oraz powstrzymanie się od dźwigania ciężkich przedmiotów oraz zwiększonego wysiłku fizycznego. Niewielki dyskomfort, który może się pojawić odczuwany jest przez maksymalnie 1-2 dni po zabiegu. Kandydatka do leczenia tą metodą powinna mieć wykonaną cytologię (ważna przez okres roku od badania), oraz badanie ginekologiczne.

Zabiegowi z użyciem lasera nie powinny się poddawać kobiety:

• w okresie menstruacji,
• w czasie ciąży,
• w przypadku infekcji okolic intymnych lub choroby nowotworowej.

Badanie naukowe lekarzy z Chorwacji wykazało, że po zabiegu z użyciem lasera zachodzi znaczne zmniejszenie objawów nietrzymania moczu. Najlepsze efekty uzyskuje się u kobiet o normalnej wadze ciała (o 65%), niż u otyłych (25%), oraz w wieku poniżej 39 lat (100%). Ich publikacja ukazała się w 2015r. w czasopiśmie Climacteric, a zdaniem autorów laser okazał się bardzo efektywną metodą, która daje minimalne, szybko zanikające efekty uboczne.

Laser Mona Lisa Touch znajduje się w wybranych klinikach we Wrocławiu, Warszawie i większych miastach Polski. Cena jednego zabiegu waha się od 1 800 do 2 500 zł.

Bibliografia:

• Verghese, Tina, and Pallavi Latthe. "Recent status of the treatment of stress urinary incontinence." International Journal of Urology 21.1 (2014): 25-31.
• Fistonić, N., et al. "First assessment of short-term efficacy of Er: YAG laser treatment on stress urinary incontinence in women: prospective cohort study."Climacteric 18.sup1 (2015): 37-42.