Keloid, czyli bliznowiec po raz pierwszy został opisany w 1806r przez Alberta. Definicja keloidu została stworzona dopiero w 1962r przez Manciniego i w 1970r przez Peacoca. Z artykułu Doroty Roguś- Skorupskiej "Bliznowce – epidemiologia, etiopatogeneza i leczenie" wynika, że najczęściej występują one u przedstawicieli rasy czarnej, rzadziej u rasy białej, a u albinosów keloidów się nie obserwuje. Są to twory gładkie, lśniące, bardziej spoiste od otaczającej je skóry i wznoszące się ponad jej powierzchnię. Charakterystyczną cechą bliznowców jest obecność wypustek wystających poza główną masę zmiany.
Istotą tworzenia się keloidów jest nieprawidłowe, zwiększone wewnątrzskórne odkładanie się kolagenu i glikozaminoglikanów. Bliznowce są to zmiany włókniste, łagodne, ale lokalnie inwazyjne. Oznacza to, że nie dają odległych przerzutów, ale mogą się powiększać w miejscu powstania. Tworzą się u osób, które posiadają do tego predyspozycję, częsty jest rodzinny charakter występowania. Najczęściej można spotkać bliznowce wtórne, powstałe w miejscu urazu, czyli w bliźnie po zabiegu, szczepieniu lub zastrzyku, zdarzają się nawet w bliznach potrądzikowych. Drugim rodzajem są bliznowce wtórne, zwane również samoistnymi, które powstają bez uchwytnej przyczyny. Podejrzewa się, że rozwojowi bliznowców sprzyja stan zapalny, ucisk oraz niedotlenienie skóry.
Jak można przeczytać w atrykule "Therapy of hypertrophic scars and keloids" zamieszczonym w bazie PubMed, bliznowce pojawiają się zazwyczaj u osób między 10 a 30 rokiem życia. Często są przyczyną występowania świądu i bólu, a gdy są rozległe powodują niekiedy powstawanie przykurczów. Mogą osiągać znaczne rozmiary i u części pacjentów konieczne jest ich chirurgiczne wycięcie. Nie należy zapomnieć, że u osób z predyspozycją do powstawania bliznowców, w bliźnie chirurgicznej ponownie może powstać zmiana. Z tego powodu przed zabiegiem jak i po nim stosuje się ostrzykiwanie sterydami oraz terapię uciskową. Dzięki połączeniu metod leczniczych udaje się uzyskać trwałą redukcję zmiany.
Jak przebiega leczenie bliznowców sterydami
Do leczenia keloidów sterydy wykorzystywane są od 1960r. Skuteczność leczenia wg danych zamieszczonych w pracy "The Use of Chemotherapeutics for the Treatment of Keloid Scars" w bazie PubMed mieści się w granicach 50- 100%. Nawroty występują u 9- 50% pacjentów.
Jak podają autorzy publikacji "Treatment of keloids with triamcinolone acetonide injected intralesionally" najczęstszym lekiem sterydowym wykorzystywanym do leczenia bliznowców jest triamcinolone acetonide. Wstrzykiwany bezpośrednio do zmiany w stężeniu 10- 40mg/ml co 3- 4 tygodnie powoduje zmniejszenie jego wymiarów i zatrzymanie dalszego rozwoju. Zmiana pod wpływem leku staje się bardziej miękka i znika towarzyszący jej świąd.
Oprócz wyżej wymienionego leku można stosować inne leki z tej samej grupy, m.in. octan hydrocortisonu, metyloprednizolon i dexametazon. Podanie preparatu z grupy kortykosteroidów wiąże się również z wystąpieniem działań niepożądanych. Skóra w okolicy wstrzyknięcia staje się cieńsza, prześwitują przez nią naczynia krwionośne, może mieć niejednolity kolor i ulec odbarwieniu. Miejsce poddane zabiegowi w sporadycznych przypadkach może ulec owrzodzeniu lub można zaobserwować ogólnoustrojowe efekty uboczne sterydów.
Nie wszystkie bliznowce są wrażliwe na ostrzykiwanie sterydami. Autorzy publikacji "Identification of steroid sensitive responders versus non-responders in the treatment of keloid disease" podają, że aż 50% bliznowców nie odpowiada na tą metodę leczenia. Obecnie prowadzone są prace, które mają na celu określenie kryteriów oceny wrażliwości na sterydy, aby nie podawać leku w sytuacji, gdy jest on nieskuteczny.
-
3.9/5 (opinie 74)