Leczenie nietrzymania moczu metodą TVT

Najczęstszą postacią inkontynencji jest wysiłkowe nietrzymanie moczu, którego podłoże stanowi nieprawidłowy mechanizm zamknięcia cewki moczowej. W efekcie niewielkie ilości moczu mimowolnie wydostają się z pęcherza podczas czynności, powodujących zwiększone ciśnienie w jamie brzusznej: kichania, kaszlu czy wysiłku fizycznego. Istnieją dwa podstawowe typy wysiłkowego NTM: anatomiczny (wywołany nadmierną ruchomością pęcherza i cewki moczowej) oraz zwieraczowy, spowodowany osłabieniem mięśni zwieracza cewki.

Wysiłkowe nietrzymanie moczu - metody leczenia

Wysiłkowe nietrzymanie moczu jest poważnym problemem społecznym

Przyczyny wysiłkowego nietrzymania moczu mogą być różne, jednak do najważniejszych zalicza się zdarzenia, które wywołują bezpośrednie uszkodzenia mięśni dna macicy, takie jak ciąża i poród. Badania wskazują, że wysiłkowe nietrzymanie moczu znacznie częściej pojawia się u kobiet, które choć raz rodziły naturalnie. Również zmiany hormonalne zachodzące w trakcie ciąży i porodu wpływają na osłabienie mięśni cewki moczowej. Hormony mają niekorzystny wpływ na funkcjonowanie pęcherza moczowego kobiety także w okresie menopauzy: zmniejszenie się ilości estrogenu może prowadzić do zmiany położenia pęcherza oraz upośledzenia skuteczności mięśni, utrzymujących go w zamknięciu.

TVT na nietrzymanie moczu u kobiet

Nietrzymanie moczu znacznie częściej pojawia się u kobiet, a leczenie tej przypadłości może przybierać różne formy i jest uzależnione od stopnia natężenia dolegliwości. W początkowym stadium choroby bardzo dobre wyniki daje wzmacnianie mięśni dna macicy poprzez specjalne ćwiczenia – ich regularne wykonywanie może doprowadzić nawet do całkowitego zaniku problemu. W bardziej zaawansowanych stadiach choroby stosuje się zabiegi chirurgiczne. Do najskuteczniejszych należą tzw. operacje pętlowe, załonowe podwieszanie szyi pęcherza metodą Burcha oraz zabiegi slingu syntetycznego (TVT, TOT), polegające na taśmowym podwieszeniu cewki moczowej.

TVT - operacja z wykorzystaniem taśmy

Siatka stosowana w zabiegu leczenia nietrzymania moczu metodą TVT

Jedną z najpopularniejszych i najczęściej stosowanych  metod leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu jest operacja TVT (ang. tension free vaginal tape), czyli leczenie przy pomocy beznapięciowej taśmy prolenowej, wprowadzanej metodą załonową. Procedura jest przeprowadzana w znieczuleniu miejscowym lub podpajęczynowym i trwa zazwyczaj do pół godziny. Jej istotą jest podwieszenie cewki moczowej na specjalnej taśmie, dzięki czemu możliwe jest odtworzenie prawidłowych warunków anatomicznych pomiędzy szyją pęcherza a cewką moczową.

W przebiegu zabiegu TVT, od strony pochwy wprowadzana jest cienka taśma, a następnie nad spojeniem łonowym wykonuje się dwa niewielkie nacięcia, przez które końcówki taśmy wyprowadzane są na zewnątrz i wszywane pod skórą tak, by były niewidoczne.

Rekonwalescencja po założeniu taśmy (TVT)

Przed zabiegiem pacjentka musi poddać się badaniom diagnostycznym, które pozwolą ocenić stan dolnych dróg moczowych. Do badań tych należą:

• badania urodynamiczne,
• posiew moczu,
• USG jamy brzusznej.

Po operacji należy unikać wysiłku fizycznego przez okres trzech miesięcy.

Do zalet operacji TVT zalicza się przede wszystkim jej niską inwazyjność (zabieg wykonywany jest metodą laparoskopową) oraz bardzo wysoką skuteczność, sięgającą 85-95%. Nie bez znaczenia jest także łatwość wykonania zabiegu, krótki czas jego trwania oraz niewielkie ryzyko komplikacji pozabiegowych. Z tego powodu TVT ma w najbliższej przyszłości szansę stać się standardową metodą leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu.

Pacjentki często zastanawiają się ile zwolnienia przysługuje po TOT czy TVT. Zwykle do pracy nie należy chodzić przez 4 tygodnie po zabiegu, jednak w przypadku kobiet pracujących fizycznie okres ten może się wydłużyć.

Nietrzymanie moczu - operacja laparoskopowa

Leczenie wysiłkowego nietrzymania moczu poprzez laparoskopowe wszczepienie pod cewkę moczową podtrzymującej ją taśmy to obecnie tzw. złoty standard w urologii. Jedną z najnowszych i najmniej inwazyjnych odmian tej metody jest wykorzystanie taśmy Miniarc, której skuteczność terapeutyczna szacowana jest na ok. 90%. Tak zwane minisystemy to rozwiązania będące rozwinięciem zabiegu TVT a dokładniej TVT Secur, czyli dostępu jedynie od strony pochwy. Ich wielką zaletą jest zmniejszenie zakresu preparatyki tkanek okołopochwowych i eliminacja ryzyka związanego z przeprowadzaniem trokarów przez przestrzeń załonową lub otwory zasłonione.

Operacje z wykorzystaniem minisystemów są wykonywane drogą przezpochwową, a więc bez naruszenia powłok brzucha. Metoda jest małoinwazyjna, zabieg trwa krótko, a po jego przeprowadzeniu kobieta nie musi długo przebywać w szpitalu. Przy prawidłowej kwalifikacji do procedury, jej skuteczność  jest oceniana na 90%.

Zabiegi tego rodzaju pozwalają na przywrócenie prawidłowej funkcji mikcji, czyli procesu oddawania moczu.

Mikcja jest naturalnym procesem, w którym mięśnie pęcherza kurczą się, a cewka moczowa otwiera, umożliwiając swobodny wypływ moczu. W przypadku osób cierpiących na wysiłkowe nietrzymanie moczu, mechanizm ten zostaje zaburzony, co prowadzi do niekontrolowanych wycieków moczu. Po operacjach z użyciem taśm, takich jak Miniarc, mikcja często wraca do normy, a pacjentki odzyskują pełną kontrolę nad pęcherzem.

Ceny zabiegów TVT w Polsce

Operacja TVT - sposoby założenia siatki

Leczenie wysiłkowego nietrzymania moczu w swojej ofercie posiada wiele polskich klinik i gabinetów urologicznych. Cena zabiegu uzależniona jest przede wszystkim od lokalizacji placówki, zazwyczaj jednak oscyluje wokół 4500 - 7000 zł. Operacja TOT w Poznaniu będzie kosztować od 5000 do 6000 zł. W Krakowie średnia cena wynosi 6000 zł za TVT. Zabieg w Gdańsku to już wydatek w wysokości około 6500 zł. Operacja będzie tańsza w Lublinie, gdzie jej wartość wyceniana jest na 5500 zł.