Leczenie nietrzymania moczu u kobiet taśmą Miniarc

Wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNTM) to najczęściej spotykana odmiana tej kłopotliwej i krępującej dolegliwości, na którą według różnych szacunków cierpi nawet 30% kobiet na świecie. Jej istotą jest niekontrolowane, niezależne od świadomej decyzji oddawane moczu w różnych ilościach – od kilku kropli do całkowitego wypróżnienia. Wyciek moczu powodowany jest naciskiem na pęcherz na skutek śmiechu, kaszlu, bądź innego rodzaju wysiłku fizycznego. Choroba dotyka najczęściej kobiety po wielu porodach z osłabionymi mięśniami miednicy, osób otyłych oraz starszych.

Podstawową i najskuteczniejszą obecnie formą leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu jest laparoskopowy zabieg operacyjny z wykorzystaniem specjalnych taśm-siatek z tworzywa sztucznego.

Laparoskopia i taśmy polipropylenowe w leczeniu nietrzymania moczu

Istnieje ponad 200 znanych technik operacyjnego leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu, różniących się zastosowaną techniką, dostępem operacyjnym oraz skutecznością. Zauważalny we wszystkich gałęziach medycyny trend do jak najmniejszej inwazyjności przeprowadzanych zabiegów nie ominął także urologii, gdzie coraz częściej w przypadkach leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu odchodzi się od "klasycznych" operacji z użyciem skalpela na rzecz zabiegów laparoskopowych.

W ich przypadku nie wykonuje się dużego otwarcia jamy brzusznej a jedynie, poprzez niewielkie nacięcia, umieszcza w niej kilka rurek (trokarów) o średnicy 5-10 mm. Przez jeden z trokarów wprowadzony zostaje instrument optyczny zwany laparoskopem, który dostarcza światło i za pomocą kamery przekazuje obraz na monitor telewizyjny. Przez pozostałe trokary wprowadza się cienkie, długie, specjalne miniaturowe narzędzia. Aby wytworzyć miejsce do manipulacji narzędziami, przestrzeń jamy brzusznej wypełnia się dwutlenkiem węgla.

W 1995 r. w fachowej prasie urologicznej po raz pierwszy opisano metodę leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet za pomocą beznapięciowego laparoskopowego założenia elastycznej, polipropylenowej taśmy na środkowy odcinek cewki moczowej. Metoda określana angielskim skrótem TVT (Tension-Free Vaginal Tape) zrewolucjonizowała operacyjne leczenie WNTM, czyniąc zabiegi minimalnie inwazyjnymi, możliwymi do przeprowadzenia w znieczuleniu miejscowym w trybie chirurgii jednodniowej. Z upływem czasu technika TVT była rozwijana i udoskonalna, pojawiło się wiele jej zmodyfikowanych oraz alternatywnych wersji, m.in. TOT (Trans Obturator Tape) i IVS (Intravaginal Sling). Różnica między nimi polega na rodzaju użytych taśm (mono- i multifilamentowe) oraz ich charakterystyce biomechanicznej, a także instrumentarium służącego implantacji.

Zabiegi z użyciem taśm polipropylenowych uznawane są obecnie za tzw. złoty standard w urologii. Ze względu na swoją skuteczność i niewielką inwazyjność zdominowały obecnie zabiegi operacyjne wśród kobiet cierpiących na wysiłkowe nietrzymanie moczu.

Taśma Miniarc w terapii wysiłkowego nietrzymania moczu

Najnowszą i najmniej inwazyjną odmianą tego rodzaju procedur są tzw. minisystemy, będące rozwinięciem techniki TVT a dokładniej TVT Secur, czyli dostępu jedynie od strony pochwy. Zalicza się do nich m.in. zabieg z wykorzystaniem taśmy Miniarc. Wielką zaletą minisystemów jest zmniejszenie zakresu preparatyki tkanek okołopochwowych i eliminacja ryzyka związanego z przeprowadzaniem trokarów przez przestrzeń załonową lub otwory zasłonione. Zabieg może być wykonany w znieczuleniu miejscowym, co znacznie zmniejsza się koszt operacji.

Syntetyczna, polipropylenowa taśma w formie siatki wprowadzana jest poprzez ok. 2-centymetrowe nacięcie przedniej ściany pochwy i mocowana do środkowego odcinka cewki moczowej. Po upływie około trzech miesięcy przerasta tkankami pacjentki, stymulując miejscową produkcję kolagenu - dzięki czemu podpiera cewkę moczową i zapobiega wyciekowi moczu.

Zabieg wykonywany jest drogą przezpochwową a więc bez naruszenia powłok brzucha. Metoda jest małoinwazyjna, zabieg trwa krótko a po jego przeprowadzeniu kobieta nie musi długo przebywać w szpitalu. Przy prawidłowej kwalifikacji do operacji skuteczność terapii jest oceniana na 90 procent.

Pamiętać należy, aby po przeprowadzonym zabiegu wyeliminować w jak największym stopniu czynniki wpływające na rozwój wysiłkowego nietrzymania moczu (np. dźwigania dużych ciężarów), utrzymywać właściwą wagę ciała, unikać zaparć, ograniczyć spożycie kawy i alkoholu.