Lifting operacyjny twarzy

Upływ czasu i zjawiska, będące jego konsekwencjami, dotyczą każdego. Wraz z wiekiem skóra traci elastyczność, staje się mniej uwodniona i często przybiera tendencję do tworzenia nieestetycznych, zwisających fałdów. Nie jest jednak tak, że procesy wynikające ze zjawiska starzenia są nieodwracalne: przynajmniej częściowo zniwelować ich skutki jest w stanie dzisiejsza medycyna estetyczna. 

Jednym z zabiegów z zakresu tej dziedziny jest operacyjny lifting twarzy. Prototypowa operacja wykonana została w 1901 roku, pierwszą pacjentką, która przeszła taki zabieg była... arystokratka polskiego pochodzenia. Od początku XX. wieku upłynęło wiele lat, w których trakcie opisywana metoda przeszła wiele udoskonaleń. Obecnie zabiegi należą do oferty wielu klinik w Polsce, a operację przeprowadzają wykwalifikowani lekarze chirurgii plastycznej, między innymi światowej klasy specjalista doktor Janusz Jaworowski.

Czym jest lifting operacyjny twarzy?

Zanim lekarz sięgnie po skalpel, konieczne jest odbycie dokładnej konsultacji, której celem jest ustalanie, jakie mankamenty będą korygowane podczas operacji. Najlepsze rezultaty chirurgicznego odmładzania uzyskiwane są wtedy, jeżeli głównym problemem pacjenta jest nadmiar ścieńczałej, zwisającej skóry w obrębie twarzy.

W opisywanym wyżej przypadku operacje skupiają się wokół usunięcia nadmiernej ilości tkanek. Proces ten zapoczątkowuje wykonanie cięć w linii włosów w okolicy małżowiny usznej, zazwyczaj rozcinana jest skóra przed, nad oraz za uchem. Nacięcia pozwalają na naciągnięcie skóry z towarzyszącym jednocześnie usunięciem zbędnej jej ilości. Wykonanie ich w wymienionych okolicach sprawia, że ewentualne blizny są ukryte pod linią włosów lub znajdują się w miejscu naturalnych zagięć skóry, co znacząco utrudnia ich zauważenie.

W trakcie operacyjnego liftingu twarzy dokonywane bywają także zmiany w obrębie mięśni oraz tkanki tłuszczowej. Odpowiednie nacięcia z późniejszym naprężeniem powięzi policzka udoskonalają uzyskiwany efekt. Aby zwiększyć napięcie powięzi zakłada się szwy, które są niewidoczne ze względu na ich podskórne położenie. Czasami lifting twarzy łączony jest z przeszczepem tkanki tłuszczowej w okolice twarzy, co pozwala wymodelować jej kształt; u innych pacjentów przeprowadzana jest z kolei resekcja części tej tkanki.

Procedura liftingu trwa od dwóch do pięciu godzin (w zależności od rozległości dokonywanych ingerencji). Najczęściej pacjenci podlegają znieczuleniu ogólnym, czasami wykorzystuje się tzw. analgosedację (w tym przypadku operowany otrzymuje środki przeciwbólowe oraz inne leki, które wprowadzają go w stan osłabionej świadomości).

Chirurgiczne odmładzanie twarzy wymaga pobytu w placówce leczniczej przez okres trzech do pięciu dni. Czasami pobyt może być krótszy, w niektórych przypadkach (przy niewielkim zakresie zabiegu) możliwy jest powrót do domu tego samego dnia. Okres rekonwalescencji, podczas którego dochodzi do gojenia się ran i zanikania innych śladów przebytej operacji, trwa około dwóch tygodni.

Operacyjny lifting twarzy wykonany może być w dowolnym wieku, najlepsze efekty uzyskiwane są jednak u pacjentów w przedziale wiekowym od 40 do 70 lat. Taka zależność wynika z faktu posiadania przez te osoby skóry o odpowiedniej elastyczności, w późniejszych etapach życia tkanki twarzy cechują się niestety coraz mniejszym stopniem rozciągliwości. Rezultaty operacji utrzymują się stosunkowo długo, bo nawet przez okres 10 lat.

Opracowano na podstawie: www.plasticsurgery.org; www.medicinenet.com; www.aafprs.org;