W warunkach fizjologicznych, do oddania moczu powinno dochodzić zawsze pod kontrolą. Osłabienie mięśni dna miednicy (np. związane z zaawansowanym wiekiem), przebycie licznych porodów, a także niektóre choroby mogą prowadzić jednak do zaburzeń oddawania lub nietrzymania moczu. Statystycznie problem dotyczy nawet 60% kobiet po menopauzie – wystąpić może jednak znacznie wcześniej, już w wieku rozrodczym. Warto zauważyć, że w przebiegu inkontynencji często pojawiają się trudności w kontaktach międzyludzkich, poczucie wstydu i braku zachowania higieny pomimo starań.
Proste sposoby leczenia nietrzymania moczu
Osoba, która zaobserwuje u siebie objawy nietrzymania moczu, powinna zgłosić się do lekarza rodzinnego lub ginekologa. Pierwszym krokiem terapii jest zwykle zmiana pewnych przyzwyczajeń, np. rzucenie palenia oraz zmniejszenie spożycia płynów działających moczopędnie (kawa, alkohol). Przy nadwadze i otyłości zalecane jest natomiast zmniejszenie masy ciała.
Kolejny element leczenia zachowawczego stanowią specjalne ćwiczenia. Trening pęcherza polega na tym, że mocz oddawany jest o ustalonych porach, a przerwy pomiędzy kolejnymi mikcjami stopniowo są wydłużane. Skuteczność jest niestety dość niska, bo sięga zaledwie 12%. Znacznie większą skutecznością cechują się ćwiczenia mięśni dna miednicy. Są to struktury otaczające cewkę moczową oraz pęcherz, zaangażowane w kontrolę opróżniania pęcherza. Ćwiczenia mięśni Kegla polegają na świadomym ich kurczeniu przy jednoczesnym wyobrażeniu sobie momentu oddawania moczu. Wykonywać je można w pozycji leżącej, stojącej oraz siedzącej. By osiągnąć zamierzony efekt, konieczna jest regularność i systematyczność: trening należy podejmować przynajmniej 3 razy dziennie, a podczas jednej sesji trzeba wykonywać łącznie około 30 skurczów. Poprawa pojawia się po minimum miesiącu, a kontynuacja pozwala utrzymać osiągnięte wyniki.
Farmakologiczne leczenie nietrzymania moczu
Elektrostymulacja może wspomóc napinanie mięśni u chorych, którzy samodzielnie nie są w stanie tego zrobić w wystarczającym stopniu. W takiej sytuacji w pochwie pacjentki umieszczany jest specjalny stymulator, którego działanie nasila efekt wykonywanych ruchów.
Gdy powyższe metody nie okażą się skuteczne, zwykle sięga się po leczenie farmakologiczne. Leki, które są stosowane przy nietrzymaniu moczu u kobiet, to najczęściej:
- duloksetyna: lek z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny, poprzez zwiększenie napięcia zwieracza cewki, pozwala zredukować objawy;
- desmopresyna: substancja analogiczna do ludzkiego hormonu zatrzymującego wodę w organizmie, przydatna szczególnie przy nadmiernej diurezie nocnej z towarzyszącym nietrzymaniem moczu;
- hormonalna terapia zastępcza: działa wielokierunkowo, m.in. zwiększa syntezę kolagenu (wzmocnienie włókien mięśniowych), redukuje dolegliwości dyzuryczne. Może być stosowana miejscowo.
Nietrzymanie moczu nie tylko zmniejsza komfort życia, ale również zwiększa ryzyko powikłań ogólnozdrowotnych. Właśnie dlatego kontakt z lekarzem jest konieczny, a stosowanie się do zaleceń specjalisty zmniejsza nasilenie objawów.
Nie zawsze moczenie nocne ma podłoże psychologiczne. Powodów może być wiele dlatego tak ważna jest konsultacja. Gdzie znajdziemy lekarzy specjalistów, którzy na pewno zbadają dziecko i będą mogli postawic diagnoze?