Obrzezanie w leczeniu schorzeń urologicznych

Obrzezanie należy do jednych z najstarszych zabiegów chirurgicznych. Jego tradycja liczy sobie aż 15 000 lat. Uważa się, że jest najczęściej wykonywaną operacją o osób płci męskiej. Mimo to obrzezanie wciąż pozostaje sprawą, wywołującą liczne kontrowersje. Zwolennicy obrzezania twierdzą, że pomaga w zachowaniu odpowiedniej higieny, a także zapobiega przed infekcjami układu moczowego oraz przenoszonymi drogą płciową. Natomiast jego przeciwnicy twierdzą, że zmniejsza przyjemność ze współżycia, a jego wykonanie obarczone jest znacznym ryzykiem komplikacji.

W przeszłości wiązano obrzezanie głównie z obrzędami religijnymi, rytuałami oraz związanymi z kulturą. Jednak w XIX wieku zostało ono uznane oficjalnie za procedurę medyczną, i określono, jaką rolę ma obrzezanie w leczeniu schorzeń urologicznych. Obrzezanie jako leczniczy zabieg ma swoje stałe miejsce w urologii. Jak szacują autorzy publikacji "Medical aspects of male circumcision", pochodzącej z The British Medical Journal, aż 17% mężczyzn na świecie zostanie obrzezanych.

Wskazania do obrzezania w leczeniu schorzeń urologicznych

Jednym ze wskazań medycznych do przeprowadzenia zabiegu obrzezania jest załupek, który można określić jako przeciwieństwo stulejki. Powstaje, kiedy po odprowadzeniu napletka, nie udaje się go z powrotem naprowadzić na żołądź penisa. Powoduje to bardzo bolesne obrzmienie członka. Ponieważ silnie napięta skóra uniemożliwia prawidłowy przepływ krwi, załupek traktowany jest jako stan wymagający natychmiastowej interwencji urologicznej. Chociaż w tym przypadku wykonanie obrzezania nie zawsze jest konieczne, jednak jeśli inne metody nie odnoszą skutku, może być konieczne nawet całkowite usunięcie napletka.

Obrzezanie stosuje się również w leczeniu schorzeń urologicznych o charakterze zapalnym. Należą do nich zapalenie napletka, żołędzi prącia oraz napletka i żołędzi  prącia(z łac. balanitis i balanopostitis). Te schorzenia nie są częste - u dzieci występują odpowiednio u 1,5% oraz 1%. Jednym ze wskazań do obrzezania jest również balanitis xerotica obliterans, schorzenie dotyczące skóry napletka, które prawdopodobnie nie jest dostatecznie często rozpoznawane, a wiąże się z dużym ryzykiem rozwoju raka prącia.

Obrzezanie może mieć znaczenie lecznicze u chłopców, u których rozpoznano refluks pęcherzowo-moczowodowy. Częstą komplikacją tego stanu są nawracające infekcje układu moczowego, które mogą uszkodzić nerki. Ryzyko infekcji układu moczowego jest oceniane na 3-7 razy niższe u dzieci, które zostały profilaktycznie obrzezane, jak podaje czasopismo Pediatrics.

Decyzję o poddaniu się obrzezaniu powinni rozważyć mężczyźni z nadmiarem skóry napletka. Badania przeprowadzone wśród pacjentów z rakiem prącia wykazują, że u 78% z nich występuje duża ilość fałdów skórnych, a ryzyko raka zwiększa się szczególnie i tych, którzy dodatkowo zmagają się z problemem stulejki, jak stwierdzają autorzy artykułu w The American Journal of Surgical Pathology. Stulejka może zwiększać ryzyko raka prącia nawet 11 razy, a obrzezanie jest najprostszym zabiegiem pozwalającym na trwałe pozbyć się tego problemu. Autorzy publikacji w International Journal of Cancer stwierdzają również, że rak prącia występuje rzadziej u obrzezanych mężczyzn, co może mieć związek ze zmniejszeniem ryzyka infekcji, i powstającego w jej wyniku stanu zapalnego w obrębie prącia. Mimo to nie udowodniono że wykonanie samego zabiegu obrzezania zapobiega przed nowotworem okolicy genitaliów, ponieważ 42% pacjentów  z rakiem prącia  uczestniczących w badaniu było uprzednio obrzezanych.

Bibliografia: Malone, Padraig, and Henrik Steinbrecher. "Medical aspects of male circumcision." BMJ: British Medical Journal 335.7631 (2007): 1206. Velazquez, Elsa F., et al. "Preputial variability and preferential association of long phimotic foreskins with penile cancer: an anatomic comparative study of types of foreskin in a general population and cancer patients." The American journal of surgical pathology 27.7 (2003): 994-998. Circumcision policy statement. American Academy of Pediatrics. Task Force on Circumcision. Pediatrics1999;103:686-93.