Rehabilitacja po operacji łokcia golfisty

Łokieć golfisty jest zapaleniem neurogennym przyczepu mięśni zginających nadgarstek, które przyczepiają się do wyniosłości kostnej, nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej. Do patologii dochodzi poprzez cykliczne obciążenia związane z wykonywanym zawodem lub aktywnością sportową. Powtarzalne ruchy zgięcia nadgarstka i rotacji wewnętrznej (pronacji) przedramienia doprowadzają do mikrourazów. Następnie dochodzi do neurogennego zapalenia tkanek, które doprowadzają do powstawania blizn w strukturze ścięgien mięśniowych. Kontynuowanie czynności wywołujących owe zmiany doprowadza do dalszych uszkodzeń. W okolicy nadkłykcia pojawiają się nowe naczynia krwionośne i nerwy z włóknami i receptorami bólowymi. Uszkodzone przyczepy ścięgien stają się wrażliwe na ból i rozciąganie. Dolegliwości obejmują przyśrodkową stronę łokcia i przedramienia, czasami mogą promieniować do IV i V palca dłoni. Ból nasila się wraz z ruchem chwytania i ściśnięcia dłoni, może występować również w nocy.

Jeżeli mimo leczenia zachowawczego trwającego 3-6 miesięcy pacjent nie zgłasza poprawy, wykonywany jest zabieg chirurgiczny. W trakcie operacji usuwane są uszkodzone tkanki, a nadkłykieć przyśrodkowy zostaje poddany serii nawierceń poprawiających ukrwienie, które ma nasilić i przyspieszyć procesy naprawcze. W obserwacjach dr B.K.Cho i współpracowników przedstawionych w 2009r. w Clinics in Orthopedic Surgery na 42 pacjentów poddanych operacji leczącej łokieć golfisty, 41 z nich zgłosiło satysfakcjonujący efekt pooperacyjny.

Rehabilitacja po operacji łokcia golfisty

Podobnie jak w przypadku łokcia tenisisty, łokieć golfisty nie jest zaburzeniem pracy tkanek tylko w okolicy stawu łokciowego. Zazwyczaj na tę dolegliwość składa się nieprawidłowa praca wielu elementów ciała, tworzących tzw. łańcuch biokinematyczny. Rehabilitacja, także ta pooperacyjna, polega na wychwyceniu najsłabszych ogniw tego łańcucha, a następnie ich wzmocnieniu.

Bezpośrednio po operacji kończyna górna umieszczana jest w pozycji neutralnej w specjalnej szynie zgięciowej na ok. 2 tygodnie. W tym czasie operowaną okolicę należy obkładać schłodzonymi kompresami żelowymi oraz przyjmować zalecone przez lekarza leki przeciwbólowe. Jeśli obrzęk tkanek jest duży, rehabilitant może zaaplikować na skórę plastry Kinesiology Tape. Dodatkowo za pozwoleniem lekarza, można skorzystać z zabiegu hirudoterapii, czyli leczenia pijawkami, które skutecznie zmniejszają krwiaki.

W początkowej fazie do 6 tygodnia po operacji aby zapobiec przykurczom rehabilitant biernie pracuje nad odtworzeniem ruchu w stawie łokciowym oraz zaleca wykonywanie ćwiczeń izometrycznych, czyli napięć mięśni bez zmiany ich długości. Dodatkowo mobilizuje i uelastycznia tkanki oraz delikatnie masuje napięte mięśnie. W tym okresie zwraca się uwagę na pracę całej obręczy kończyny górnej, a szczególnie na kontrolę i stabilizację łopatki.

Między 6 a 9 tygodniem po zabiegu wprowadzane są ćwiczenia oporowe, zwiększające siłę mięśniową przyśrodkowego kompleksu mięśni przedramienia i nadgarstka. Obejmują one ćwiczenia koncentryczne i ekscentryczne, czyli zbliżanie i oddalanie od siebie przyczepów mięśniowych. Opór może być nadany z wykorzystaniem taśm elastycznych typu Thera Band lub wolnych obciążeń w formie ciężarków. Fizjoterapeuta opracowuje i koryguje z pacjentem wzorce ruchowe kończyny górnej oraz pracuje nad uzyskaniem pełnego zakresu ruchomości w łokciu. W tym okresie odbudowywane jest również czucie głębokie, czyli propriocepcja, które jest potrzebne do umiejętności różnicowania siły i jakości pracy stawu łokciowego, barkowego i nadgarstka.

Do pełnej aktywności średnio wraca się po 4-5 miesiącach od zabiegu. Wymagany jest wówczas pełen bezbolesny zakres ruchu w łokciu oraz wszystkich stawach kończyny górnej. Natomiast siła i wytrzymałość mięśniowa powinna być niemal taka sama jak w kończynie nieoperowanej.