Rodzaje implantów stosowanych przy operacjach halluksów

Paluch koślawy, zwany potocznie haluksem lub halluksem, to schorzenie w dziewięciu na dziesięć przypadków dotykające kobiet. Jego istotą jest przesunięcie się pierwszej kości śródstopia i boczne odchylenie palucha oraz związana z tym bolesna deformacja stopy.

Wśród głównych czynników predysponujących do rozwoju haluksów wymieniane są:

• płeć żeńska – dziewięć na dzięsięć przypadków haluksów dotyczy kobiet
• długotrwałe noszenie obuwia na wysokim obcasie (szpilek)
• czynniki dziedziczne – haluksy często występują rodzinnie, będąc dziedziczone ze strony matki z prawdopodobieństwem 60-90%
• hypermobilność pierwszej kości śródstopia - uważa się, że występuje w ok. 5% przypadków paluchów koślawych
• płaskostopie i nadmierna długość palucha
• przykurcze ścięgna Achillesa i mięśnia brzuchatego łydki

Najskuteczniejszą metodą leczenia jest zabieg operacyjny, polegający na zmianie miejsca położenia pierwszej kości śródstopia i przywróceniu właściwego kształtu stopy. Nie ma jednej uniwersalnej metody, którą można zastosować w każdym przypadku leczenia palucha koślawego, ponieważ różne są przyczyny powstawania deformacji. Wśród wielu różnych operacyjnych do najbardziej przyjaznych pacjentowi i wymagających najkrótszej rehabilitacji zalicza się procedury obejmujące wszczepienie implantów stabilizujących kość palucha i pozwalających jej prawidłowo się zrosnąć.

"Dzisiejsza chirurgia ortopedyczna dysponuje narzędziami oraz metodami, które dają choremu możliwość powrotu do samodzielności oraz codziennych zajęć zaledwie po kilku dniach po operacji. Pacjent zaczyna chodzić już w drugiej dobie, na początku w specjalnym obuwiu pooperacyjnym, a później we własnym. Jedyne zastrzeżenie jest takie, aby było płaskie, szerokie i wygodne" – tłumaczy dr Marek Czajkowski na łamach serwisu medmemo.

Jakie implanty wykorzystuje się w operacjach haluksów?

• Implanty biowchłanialne – stosowane głównie w przypadkach lżejszych deformacji. Biowchłanialne implanty są wytrzymałe oraz posiadają doskonałe właściwości dostosowawcze i degradacyjne, dzięki którym proces gojenia przebiega w możliwie najbardziej naturalny sposób. Implanty zachowują swą trwałość podczas gojenia kości. Aby kość była stopniowo obciążana system usztywniający traci swoją siłę pomiędzy 18 a 36 miesiącem od zaimplantowania. Zupełna utrata masy zachodzi po 2-4 latach. Implanty rozkładają się przez hydrolizę i po okresie czasu są metabolizowane w dwutlenek węgla i wodę w trakcie naturalnych procesów, które są następnie wydychane i wydalane z organizmu. Nie wymagają usuwania nawet jeśli migrują poza kanał kości.
• Implanty tytanowe – tytan posiada kilkakrotnie niższe niż tradycyjne materiały protetyczne przewodnictwo cieplne, dużą twardość, wytrzymałość mechaniczną oraz trwałość. Poza tym nie wywołuje reakcji alergicznych i jest odporny na korozję.
• Implanty nitinolowe – wykonane z materiału będącego stopem niklu i tytanu. Ze względu na swoje właściwości fizyko-chemiczne należy on do tzw. materiałów inteligentnych, charakteryzujących się, między innymi efektem pamięci kształtu. Jest również stabilny chemicznie a poprawnie wypolerowany elektrochemicznie nie niesie ryzyka wywoływania nadwrażliwości alergicznej

Po przecięciu skóry i otaczających tkanek chirurg otwiera staw śródstopno-paliczkowy i poprzez odpowiednie nacięcie kości dokonuje korekty deformacji. Przecięte fragmenty kości łączone są wybranymi implantami, które zostają umiejscowione w kości. Następnie w obrębie trzonu pierwszej kości śródstopia dokonuje się resekcji tkanki kostnej. Tkanki miękkie i skóra zostają zaszyte. Dzięki prawidłowo wykonanemu zabiegowi pacjent szybko dochodzi do siebie.